18. 2. 2022: Дїдовизна амбасадора

Лем жебы ся веце не плакало по списованю, як за амбасадором.

Перед пару днями дістала ся до медій інформація, же україньскый амбасадор Олександр Александровіч кінчіть совю місію в Сербії. По семох роках вертать ся на Україну. Но зохаблять за собов „глубоку борозду“.

Зачатком місяця фебруар із днесь уж бывшым амбасадаром стрїтив ся презідент Сербії Александер Вучіч, на чім не є ніч чудного. Подяковав му за службу, одбыли ся просто вшыткы тоты формалны справы, котры ку одходу діпломата належать. Дакус векшым несподіванём є то, як тот одход „пережывать“ русиньска меншына в Сербії.

В недїлю, 13-го фебруара 2022,  ся в Новім Садї коло памятника Тараса Шевченка попрощали з Олександром Александровічом і представителї україньской а русиньской меншыны. Жебы было ясне, за Русинів там, нащастя, не быв нихто з досправдовой русиньской орґанізації, але вєдно з представителями Українцїв там доброму стрыкови з Києва пришли робити стафаж і такзваны „Русины-Українцї“.

То бы ся іщі якось дало пережыти, докінця бы на тім так само ніч чудного не было. Што дакус чудным є, то факт, же о тім великім прощаню мав потребу інформовати Рутенпрес, а статя пак была надрукована і в ґазетї Руске слово. Но лемже што має амбасадор Україны, значіть вже бывшый амбасадор Україны довєдна з Русинами, же інформація о ёго прощаню при памятнику Шевченка є на проґрамі дня русиньскых медій? Нажаль, много.

Місія Олександра Александровіча мусить быти в Кієві высоко цїнена. За сім років, кебы не зробив ніч інше, та мінімално так інфілтровав русиньску меншыну, же спамятавати ся з того не буде таке просте.

Амбасадор схосновав почас свого дїяня в Сербії вшыткы доступны средства, а главно так просту річ як грошы, жебы здобыти вплив в русиньскій меншынї. Не треба было много. Старчіло знати, же ту штось хыбує, гевтам што хыбує, пришмарив грошы, підпорив, і уж быв вареный-печеный. Проукраїньскому крылу в русиньскім середовиску в Сербії то было як вода на млин.

Без Олександра Александровіча не могло перейти ани таке свято як День Русинів Сербії. Докінця там міг зробити і свою „проповідь“.

Можеме собі покласти вопросы тіпу, ці то никого не інтересовало, ці никому не было чудне, же дома ёго влада Русинам права сперать, не підтримує їх, а скорїше наопак, але в Сербії є україньскый амбасадор Николайко, котрый роздавать дары Русинам, але такы звіданя суть непотребны. Вшыткы то знали.

Але грошы суть грошы, і што бісїдує Руска матка або членове Народного совіту, котры мають ясно в тім, же суть Русинами, і же україньска амбасада не мать ніч з нима довєдна, бо они не суть україньска діаспора, зато од нёй ани не было треба брати грошы, бо то лем інштрумент українізації, не было выслухане.

Кедь чоловік порахує лем дашто з того, што Олександр Александровіч стиг зробити в русиньскій комуніті, мусить му быти ясне, же кебы Кієв мав мати аґента, котрый інфілтрує русиньску комуніту, не робив бы то іншак. Но смутне є, же на фалаток хлїба поїмало ся тілько рыбок.

По семох роках скінчів совою місію єден амбасадор, но він так цалком з русиньской Войводины не одходить. Зістали по нїм штруктуры підпоры, україньскій амбасадї прихыльны люде, докінця у функціях ці меджі інтелектуалами, і є то лем вопрос, ці і як новый амбасадор того выхоснує. З боку высше спомянутых інтерес бізовно буде, бранити ся не будуть.

Лем треба дакус мерьковати, жебы по найблизшім списованю, і вдяка політіцї, котру в остатнїх роках робили дакотры функціонарї ці інтелектуалы вєдно з україньсков амбасадов, не плакало ся іщі веце, як за одходом амбасадора. Бо дїдовизну по собі зохабив.

 

Петро МЕДВІДЬ, Лем.фм. Статя была написана як коментарь „Вступне до контроли“ лемківского радія lem.fm. Ґрафічна і языкова управа: ред. АРК СР. Фото: Pixaba.com.