30. 12. 2022: Елена ХОМОВА-ГРІНЁВА: ВЫСОКО НЕБО: Высоко небо, Пахнячі лукы..., Мотыль, Белаве небо, Набрати сил (Стихы)

Елена ХОМОВА-ГРІНЁВА

Высоко небо

Так далеко в жывотї

долетїти хотїла-м

до неба під сонце,

скрити ся до хмар.

Лем пташачі крыла,

оброснуты пірём,

самы за своїм цїлём

горї до высот летять.

Высоко небо...

 

Пахнячі лукы...

Пахнячі лукы,

самый цвіт,

сонечны променї

гладять головкы їм.

Заперты каліхы

зівяли, омыты,

просять оросити,

покропити,

напити ся

доджовой воды.

Высоко белаве

небо без хмаркы,

то радость, щастя,

тепло любовне,

то очекована

полёва жатва.

 

Мотыль

Полудень тиха.

На марґаретку

прилетїв мотыль,

білобов закрыв

квітя,

тулить ся,

глядать покій,

як у матери

на руках дїтя.

Одпочінув,

затрепав крылками.

Одлетїв далеко

до высокого неба,

може полечу

і я раз вєдно

з ним догоры

ку небеснїй бранї.

 

Белаве небо...

Белаве небо

без хмаркы,

тепло, палява,

припікать тїло.

Од сонця горить,  

Пече скора,

жажду зажене

зо студнї

холодна вода.

 

Набрати силы

Кров перестане течі,

загоять ся раны,

шрамы остануть

на душі.

Квітнуча лука

під небом набере силы,

послухать як

дзвонять дзвонкы.

Глухоту вітер

не оддує,

комар сяде

на чело,

высає солодку кров

ты єсь – медом,

молоком про нёго.

 

(Урывок із недавно выданой книжкы АРЛК в СР: Высоко небо)